LOHIJA – LOĆIKA
U Srbiji skoro sva mesta – naselja leže na svojim paleolitskim, neolitskim i eneolit-skim temeljima, ili pak u njihovoj neposrednoj blizini, i sačuvala su, u najvećem broju primera, svoje praistorijske nazive – apelative.
Tako u Srbiji na starom Helmu ili današnjem Balkanu, imamo dva sela sa istim imenom – LOĆIKA. Jedna Loćika se nalazi u Levču, opština Rekovac, a druga Loćika je selo u sastavu opštine Aleksinac. Mesto-nimi i mikromestonimi (toponimi i mikrotoponimi) najbolje su sačuvali bogatstvo starosrbskog-arijskog jezika i rečnika, što nam posle 12 hiljada godina omogućava da brže i lakše nađemo poreklo i značenje mnogih reči.
Nazivi mesta LOĆIKA su fitonimi (biljonimi), isključivi su u svom tvrđenju dana-šnji lingvisti, i tako ne dozvoljavaju dublja jezička istraživanja, u koja se ne smeju ni sami upuštati jer bi ih odvela do izvorišta srbskog, slovenskih i većine današnjih evropskih jezika – a to je starosrbski-arijski ili arhaičnosrbski jezik, koji je – majka jezik. Prema tvrđenju modernih filologa, reč LOĆIKA potiče od slovenske reči – lotika, što je naziv za biljku, sličnoj salati ili maslačku. Na ruskom jeziku to je – ločika.[1]
Ali istina leži u starosrbskoj-arijskoj reči – LOHIJA = LOĆIJA – plodova voda, figurativno- rađanje,[2] i svakako je u vezi sa rađanjem. A kako se „rađala“ današnja srbska reč Loćika kroz milenijume? Najverovatnije glasovne promene su tekle ovako: LOHIJA = LOĆIJA = LOĆIKA. Kao što vidimo, prvobitna – Lohija nije pretrpela baš velike izmene. (Najbliža staroj srbskoj Loćiki je ruska reč – ločika, a možda i poljska reč – locycha?).
U Srbiji, na Kosovu i Metohiji postoji (vodonim) reka Loćanska Bistrica. Naravno, nije plodova, ali je rečna voda, i iz istog jezičkog izvora kao i Loćika, što nas dodat- no uverava da se svakako radi o – vodi,[3] iz koje je sve rođeno.
I opet se uveravamo koliko pradrevni srbski jezik ima univerzalno, kosmičko znače-nje, gde je sve sa svim povezano, i da ništa nije slučajno nastalo što je postalo, jer je sve mudro objedinjeno u njemu, u starosrbskom-arijskom ili arhaičnosrbskom jeziku.
Miroslav Dimitrijević
Napomena: Prisvojni pridev srbski pišem sa slovom – b, zato što osnovno jezičko pravilo glasi: Kada je koren reči vlastita imenica, kao u našem slučaju – Srb, koren ne sme da se menja. Nastavci da, ali koren – NE. Zato pišem: srbski, srbsko, srbčad, Srbkinja…
(Autor)
[1] Jezikoslovac.com
[2] Filipović, Slobodan M. Rečnik srpsko-arij(ev)ski ili arhaično-srpski, sa dodatkom korena, Sardonija, Beograd, 7519. (2010), str. 242.
[3] Dimitrijević, M. Enciklopedija geografskih naziva Srbije, protumačenih starosrbskim-arijskim ili arhaičnosrbskim korenom i značenjem, Srbska duhovna akademija, Paraćin, 2021, str. 214.
